Vorig week sprak ik tijdens een onderwijsmoment met arts assistenten en collega-specialisten over twijfels en dilemma’s. Een onderwerp waar iedereen mee te maken heeft, maar dat vaak niet aan bod komt.
In ons dagelijks werk bespreken we medisch inhoudelijke zaken heel regelmatig met elkaar. Als we twijfelen over de juiste diagnostiek of behandeling voor een patiënt, dan weten we elkaar gemakkelijk te vinden. Maar we twijfelen ook regelmatig over andere zaken. Doe ik het wel goed genoeg? Heb ik een patiënt en zijn familie optimaal ondersteund in een slecht nieuws gesprek? Hoe ga ik om met een veeleisende patiënt? Er is een klacht tegen mij ingediend, hoe ga ik daar mee om?
Bijna elke arts worstelt regelmatig met twijfels en vraagt zich regelmatig af of hij/zij het wel goed genoeg doet. Gek genoeg spreken we hier heel weinig over met elkaar, terwijl dit juist de zaken zijn waarover we ons onzeker kunnen voelen en die ons stress bezorgen.
We realiseren ons vaak niet dat twijfels ons juist betere dokters maken. Het moedigt aan tot reflectie. Door na te denken over de manier waarop je gehandeld hebt en je eigen handelen tegen het licht te houden leer je altijd. Hoe doe ik het in de toekomst (nog) beter? En natuurlijk hoef je niet alleen bij jezelf te rade te gaan. Een en ander eens bepreken met een collega helpt ook altijd. Je kunt dan je verhaal kwijt, en het helpt je ook om het eens vanuit een ander perspectief te zien. Bovendien zul je merken dat je collega vaak soortgelijke twijfels en dilemma’s heeft.
Kortom, het helpt al enorm om twijfels en dilemma’s te zien als manier om te leren. Niemand weet alles en doet alles goed. Twijfels helpen je groeien en maken je een betere dokter. En je zeker bent niet de enige die regelmatig twijfels heeft. Door te sparren met bijvoorbeeld collega’s kun je elkaar helpen. Zo neemt je veerkracht toe en wordt de last van de twijfel op je schouders lichter.